Kuduz

                                                                  Ağustos'tan devam...

99'un hatıralarına duyduğum saygıyla karışık beklentiye pis pis sırıtarak 6 Ağustos 2001 günü ilkokula başladığım okulun bahçesinde, ''sahadaydım''. O okuldan sonra iki okul daha değiştirmiştim ancak o ''ilk'' okul benim için hala çok özeldi. Sonraki okulumdan ayrılırken de üzülecektim ancak ilk okulumun ardından o dönemlerin popüler şarkısı ''Ben Sende Tutuklu Kaldım''ı her dinleyişimde bir şeylerin eksikliğini hissederken, duyduğum özlemi bir daha hiçbir okula karşı duyamayacağıma inanıyordum. (Aynı duyguya benzese de; bir sonraki okuluma geçerken bir önceki okuldan kalma ve acı piyano sesleri eşliğinde gözümde canlanan anılarım, aynı yoğunluğu yaratamamamıştı.) Hatta bir keresinde yeni okulumun resim ödevine yoğunlaşmaya çalışırken karşıma çıkan soluk Sezen Aksu klibinin önümdeki kağıda damlattığı yaşları, suyun pastelle yaptığı mide bulandırıcı dansları ilk kez burada paylaşmış olayım. Neyse, hayat böyle. Bugün ilk okulum hiç de öyle özel gelmiyor.

"Yandım yar, közlerimi"

Ama o gün, onu keşfedip dünya futboluna armağan etmiş eski takımının stadyumuna yıllar sonra ilk kez ayak basan ''profesyonel ama her şeyden önce insan'' futbolcular misali ilk okulumun bahçesindeydim. Bir tutukluk hissettiğim doğruydu ama tutsak mutsak değildim. Çıkıp topumu oynayacaktım işte. Modern dünyada bu gibi bağlılıklara yer yoktu. Sonra Hagi bile futbolu bırakmıştı. İnsanın bazı şeylere inanamadan alışıvermesi eksik ama yoklukta gideri olan bir durumdu.

O gün topa bi' vurdum... Top okulun yanındaki apartmanın bahçesine gitti. Ben de peşinden... Topu bulamayınca teker teker arabaların altına bakmaya başladım. Bir arabanın altında gördüğüm topa eğilip vurdum. Top ilk vuruşta çıkmamıştı ama bir köpeğin huzurunu kaçırmışım. Havlama seslerini duyunca kaçmaya başladım. Çakıl taşlarıyla kaplı, yaklaşık elli metrekarelik bir bahçede yaşanan kovalamaca taşlara takılıp yere kapaklanmamla son bulacaktı. Daha önce köpekler tarafından kovalandığım olmuştu. (Ve bu daha çok başıma bisiklet sürerken gelmişti.) O gün ayaklarım takılana kadar paçayı bir kez daha kurtaracağımı düşündüysem de düşerken bacağımdan ısırıldım ve köpek bu ısırıktan sonra sanki dünyamızı terk etti. Yok oldu, sesi birden kesildi. Önceden de kovalandığım gibi önceden de düşmüştüm (Hatta bir keresinde bisikletle içi neredeyse boş bir havuza düşmüştüm.) ama hiçbir yere böyle çakılmamıştım. Dizlerim parçalanmıştı. Normalde dizlerimi o halde görmek bile beni ağlatırdı, biliyorum. Ama dizlerim umrumda değildi. Isırıldığımdan emin olmak için kafamı çevirip bacağıma baktığımda beynimden vurulmuşa döndüm. Derin bir ısırık değildi, kuvvetli bir acı da duymamıştım fakat o morluğu gördüğümde ağlayarak ''Lütfen kanamasın'' diye son sesimle çığırdığımı çok net hatırlıyorum. Kanıyordu. Sonra bağırmaya ''Ölücem'' diye devam etmişim. "Ölücem" performansımı ertesi hafta kırtasiyeci Durmuş Abi söyleyince hatırladım. ''Eh, Buraya kadarmış... Ulan benim ne hayallerim vardı be, bari ilkokulu bitirseydim'' gibi şeyler geçti aklımdan. Derhal ve doğru koşmaya çalıştım ancak ayakta rahat duramayacak kadar kötü düşmüştüm. ''Bundan sonra her 6 Ağustos'ta iyi şeyler olacak'' diye şartlanmışken kader beni meze yapmış, karşımda dansöz oynatıyordu. Ölmekten başka bir şey gelmiyordu aklıma. Oha, daha kuduracaktım! Yine ertesi hafta görgü tanıkları (mahallenin piçleri) ifadelerinde ''Bizi yanından uzaklaştırdı'', ''Ben koluna girmeye çalıştım ama eve kendi gitmek istedi" gibi şeyler söyleyecekti. Belki de böyle yabanileşe yabanileşe kuduruverecektim işte.

Zile basarken anneme durumu nasıl anlatacağımı düşünüyordum. Sakin olmam lazımdı zira az sonra annemin aklı uçacaktı. Yukarı çıktım, kapıyı açtı. Zaten görüntüm bir şeyler olduğunu anlatıyordu. ''Köpek ısırdı'' dedim. Dizlerimden süzülen kanların kızarttığı bacaklarıma bakarken ''Köpek ısırdı''yı duyması pek olmadı tabii... Ağlamaya, bağırmaya, arada ''Nasıl bir köpekti'' gibi o an bize hiçbir şey katmayacak sorular sormaya (Hehe... Sakin, kendi halinde bir köpekti. Bu hareketiyle hepimizi çok şaşırttı.), üstünü değiştirmeye gidip gidip değiştirmeden geri gelmeye ve bir yandan olayı şehir dışındaki babama telefonda anlatmaya başladı. Hepsi sakin kafayla bile aynı anda yapılamayacağından ve ölmek istemediğimden annemi yatıştırmaya çalıştım. Çalıştık daha doğrusu... Ablam da evdeydi. Günleri tavana bakarak ÖSS sonuçlarını beklemekle geçiyordu. Onu da çok üzmüştüm. Bir komşu bizi hastahaneye götürürken, yolda annemi sakinleştirmek gibi tatsız bir görevimiz vardı. Huzur için önce bunu başarmalıydık. Kadın mahvolmuştu. (Bu arada sevgili okurlar... Nasılsınız? Heyecanlı mı, değil mi? ''Yaşamak istiyorsam'', ''Ölücem'' gibi ifadeler olayı dramatize etme çabamdan değil. Biliyorum öyle kötü şeyler düşünmediğinizi fakat malum, tanışalı uzun süre olmadı. Hikayeyi 11 yaşındaki birinden dinlemeye devam edin, sevgiyle kalın.)

O gün gittiğimiz ikinci hastahanede babamla kavuştuk. Önce yanlış bir direktif sonucu Çemberlitaş Kuduz Hastahanesi'ne doğru yol aldık fakat aşıların başka yerde olduğunu öğrenince rotamızı değiştirdik. Yolda ''7 saat içinde miydi, 7 gün içinde miydi'' stresi yaşaya yaşaya, ağlaya zırlaya nihayi adrese vardık. En sakin bendim. Ölümün heyecanı birden kaybolmuştu. Sakinleşmiş, hatta kafamda kendi film şeridimi kurgulamaya başlamıştım. Alacağın olsundu 6 Ağustos... Kim bilir, belki Buse'nin ahı tutmuştu. ''Karnımdan dev bir iğne olacağım'' fikriyle girdiğim hasta odasından, dünyanın en küçük ve koldan enjekte edilen iğnesini vurularak çıktım. Toplamda 3 doz aşı olacaktım, köpek kudurup ölürse 2 doz daha... Köpekten haber alınamazsa yine 5 doz...Dur bakalım...

O ay her gün ölümü düşündüm. Babam sabah akşam verdiğim eşkale uygun köpek aramaya gidiyor, eve döndüğünde gördüğü köpekleri tarif ediyordu. ''Gitme, seni de ısıracaklar, gitme'' diye yalvardığımı hatırlarım. Her halükarda 5 doz aşı olacaktım. Ancak "Aşı %100 çalışıyor" diye bir şey olmadığından, kısa vadede bizi ancak köpeğin sağlığından emin olmak rahatlatacaktı. Yaşadığım stres yetmiyormuş gibi bir de akşamları annemle babam ''köpek avı''na çıktığında ''Ava giden avlanmasın abla'' tribine giriyordum. Hastalığın teorik kuluçka süresi biter bitmez belirtiler göstermekten deli gibi korkar oldum. Sudan hala korkmadığımdan emin olmak için günde 3-4 kez banyo yaptım, evde sürekli bardakla dolaştım, her yutkunuşumda zorluk yaşayıp yaşamadığımdan bir türlü emin olamayıp arka arkaya yutkunmaya çalıştım. Gözümü ışıklara dikip dikip mahzun bakmayı öğrendim. Genç yaşımda dünyanın en bilinçli ölümünü yaşayabilirdim.

Tarkan'ın Karma albümü fırtınalar estiriyordu o dönem. Ben de bir zamanlar fırtınalar estirmiştim. Güzel goller atmış, büyük aşklar yaşamıştım. Şimdi ise Cem Karaca'ya sarmıştım. ''Oğluma'' şarkısıyla o günlerde tanıştım. Her dinleyişimde Tanrıya ölmediğim takdirde yapmak istediğim güzel şeyleri anlattım. En çok da ailemin benden sonra yaşayacaklarını düşünmek üzüyordu lan. 6 Ağustos'un amına koyaydım. Hay amına koyaydım da bugünleri görmeyeydim. En ilginci aynı ay bir öğle vakti TRT'de Kuduz filmine denk gelmemdi. Şaka yapmıyorum. İster istemez -bi' kudurma sahnesi izlemem eksikmiş gibi- izledim. Korkunçtu. Filmi korkuyu yaşamamış ve hala izlememiş olanlara dahi kesinlikle tavsiye etmiyorum. Moral bozucu...

Bir süre sonra mide bulantıları başladı. Kuduz'un böyle bir belirtisi yok ancak yaşadığım stres mideme vurdu. O karanlık Ağustos'u hala ''çok önemli günler'' olarak hatırlarım. Midem bulandığında doktora gitmemiz ve doktordan Kuduz'un belirtilerini 90, hatta 120 gün sonra bile gösterebileceğini duymam; hasta defterindeki sayfamın en altında, "tik"ini bekleyen ''Öldü / Ölmedi'' şıklarını görünce aklımdan geçenler...

Eylül'de şehirden uzaklaşınca psikolojik mide bulantıları ve kusmalar son buldu. Hababam Sınıfı'nın müziği Eylül'de hızlandı. Ancak kuduz olmadığımdan benim tam olarak emin olmam, bir-iki ay içerisinde açılan okulun ilk dönem sonuna denk gelir. Evet, tıbbi olarak tehlikenin çoktan geride kaldığı apaçıktı ancak dört-beş ay boyunca korkuyu azalarak yaşadım. Buna engel olamayacak kadar çocuktum. Ailemde zerresi kalmayan ''kuduz endişesi'' içimde tükenince huzuru Harry Potter ve Felsefe Taşı'nda buldum. Karlı, salepli, keyif dolu bir kış geldi o Ağustos'un ardından. O kış boş bir evde ailece saklambaç oynarken de, 6 Ağustos'un götlüğüne hayret ederken de, uyanır uyanmaz 10 numaralı Hagi formamla kesişirken de, Sezen Aksu'nun sebep olduğu gözyaşlarımı akıtırken de kendimi ''özel'' zannedecek kadar çocuktum. Büyüdüğümü bir başka Ağustos'ta, babamı son kez gördüğümde anlayacaktım.

''Ve bir anda...''


Sezen Aksu - Bir Başka Aşk

Ağustos

6 Ağustos 1999 sabahı -dört yaşındayken Buse'yle kıydığımız nikahı saymazsam- hayatımın o güne kadarki en heyecanlı olayını yaşayacağımı hissederek uyandım. Yatakta bir sağa, bir sola döndüm; bıyık altı gülüp gerindim. Karşımda asılı duran sarı-kırmızı formayla göz göze gelince hışımla arkamı döndüm ve bir kahkaha patlattım. Sonra kafamı yavaş yavaş çevirip formayı tekrar görür görmez yine gülerek duvarla yüzleştim. İyice şımarmıştım. Duvar ne kadar da güzeldi. Ranzanın alt katındaki ablam henüz uyuyordu ve sevincimi dizginlemeliydim. Sevinci içe atmak muhteşem bir duyguydu. Sanki ağzımdan çıkıp özgürlüklerine kavuşmak isteyen kuşlar vardı (özgürlük dediysem etrafımda dönmek gibi) ve ben onlara tatlı tatlı ''Şşşt, bekleyin biraz'' diyordum. Kafamı yastığa gömüp gerçek kuş sesleri eşliğinde o gün olacakları düşünmeye başladım.

10 gün önce 10 yaşına girmiştim. Doğum günümde İstanbul'da değildim fakat babam buradaydı. Eve gelip yatağımın üstünde duran 10 numaralı Hagi formasını görünce isteyip de yapamadıklarımı yıllar sonra bir çocuğun Pokemon misali camdan atladığını öğrendiğimde şükranla anacaktım. Allah biliyor, Pokemon hayatıma girmiş olsa -2000'de girmişti- o gün o formayı görmenin verdiği hazla karışık gaz, pencereden uçup gitme fikrindeki saçmalık karşısında ağır basacak ve annem yere çakılmış bedenimi görünce arkamdan ağlamayacak, atlayacaktı. "Doğru zaman" diye bir şey vardı ve çok önemliydi.

O güne geri dönelim... Görür görmez vurularak sevmeye başladığım formamla olan birlikteliğimizin 10. gününde nihayet "10" takıntımın hakkını verecektim. Birbirine bakan üç apartmanın kaynaştırdığı çocuklardık. En büyüğümüzle aramda üç yaş vardı. Adı Emrah Abi'ydi. Sonra Inzaghi Oğuz, ilk arkadaşım İnanç, Kaya Çilingiroğlu'na ''kayıp çocuğu'' yakıştırmalarına maruz kalacak kadar benzeyen Uğur ve ikizi Kadir... İbne Kadir... İlk büyük küfrünüzü hatırlıyor musunuz? Kadir'in lakabı ''ibne'' değildi fakat ''ibne'' sözcüğünün fonetiği hoşuma gittikten sonra mahallede ilk yamuğu ondan görmüştüm. Kaleci olduğu bir maçta oyunu soğutmuştu bu Kadir. Hava kararmak üzereydi ve ''Atsana lan ibne'' dememle bir gücün beni ağlatarak eve çekmesi bir olmuştu. Şanssızlık diye bir şey vardı ve çok önemliydi. Hayatımın ilk üst düzey küfrünü ederken annem pencereden bakıyormuş. Büyük ihtimalle de eve çağırmadan önce pozisyonun sonlanmasını bekliyordu. Hakemin iyi niyetiyle uzatmaları oynattığı maçta takımına ihanet eden bir kaptan gibi titremiştim. Kaptan gördüğü kırmızı kartın ardından gözyaşlarıyla soyunma odasının yolunu tutarken, takımı bir farkla yenik durumdaydı. (Meraklısına devamı: Annem ''Hemen eve geliyorsun' deyip pencereyi çarptı ve gözünde İbne Kadir'in evladından daha mazlum olacağı fetret devrimiz resmen başladı. Üç gün kadro dışı bırakıldım. Sokağa çıkmama cezası... Üçüncü gün ''Beni sevmiyorsunuz'' diyerek salondaki resmimi yırttım. Hırçın kaptan gemisine dönmek istiyordu. ''Evlat olsa sevilmeyecek'' tarzda davrandığımdan evdekileri çok iyi anlıyordum. Beni sevmek zorundalardı. Neyse ki bu yaşanması gereken bir süreçmiş.) O günler geride kalmıştı.

6 Ağustos sabahı duyduğum bu müthiş heyecan, tam olarak İstanbul'a döndükten sonra Emrah Abi'nin bizi etrafında toplayıp ''Artık bir mahalle maçı yapmamızın zamanı geldi'' dediği gün başlamıştı. Sonra kendisi, ben ve İnek Alper'den oluşan üç kişilik heyet, birkaç gün farklı sokaklarda top oynayan çocukları izledikten sonra nihayet doğru rakibi bulmuştuk. (İnek Alper: Sünnet olduktan sonra asla eski formuna kavuşamasa da, sünnetten bir yıl sonra pipisine teğet geçen toplar onu yere yığıp acı içinde kıvrandırsa da özünde iyi bir kaleciydi.) Rakibin yaş ortalaması bizimkinden fazlaydı ancak kozlarımızı dişli bir rakiple paylaşmak istemiştik. 6 Ağustos günü -gölge olduktan sonra- oturduğumuz apartmanın arka bahçesinde kapışmak üzere çocuklarla sözleştik ve artık "takım olarak kenetlenmek" mi dersiniz, "her an maçı yaşamak" mı nersiniz; ne dersiniz bilmiyorum ama o saatten sonra bize bir "hal" geldi sevgili okurlar. Her gün birimiz kağıt kalemle gidip gizlice çocukların maçını izledi mesela, döndüğünde takım arkadaşlarına rakibi ezberletmek için... Bu arada rakip bize göre epey amatördü. Bazen not tutmaya gidip "Su tabancalarıyla oynuyorlar :-/" diye döndüğüm oluyordu. Bu bir taktik (şaşırtmaca) olabilirdi tabii. Dikkatli olmalıydık. Hem belki gevşiyor, rahatlıyordu ibneler!

5 Ağustos günü tüm hazırlıklarımızı tamamladık. Oğuz maçtan iki gün önce Letoon marka yeni spor ayakkabıları almıştı. O gün ona ''Eskileri giy, alıştığınla oyna'' dedim. ''Altı delindi'' dedi. ''Olsun'' dedim. "Olmaz" dedi. Ufak çaplı bir tokatlaşmanın ardından eskileriyle oynamayı kabul etti. Son idmanımızın ardından ''gol sevinci'' bile çalıştık. Genelde bu tarz bokunu çıkarmaya yönelik fikirler Emrah Abi'nin başının altından çıkıyordu ve hemen benimsiyorduk. Küçük bir futbol ülkesi gibiydik. Büyümesek, ekol yaratabilirdik.

6 Ağustos 1999 günü, 11 gün sonra yaşancak depremde ilk olarak kontrol edeceğimiz şeyin direkleri olacağı yarı toprak - yarı çim sahamızda ısınma hareketleri yaparken rakip ansızın çıkageldi. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Maç öncesi bir Buz Parmak iyi gidebilirdi. Formama dökülebilir endişesiyle bu fikrimden cayıp orama burama su dökmeye başladım. Resmen elim ayağıma dolanmıştı! Ama kontrolü yitirmemeye çalışıyor, ara sıra pet şişemden bir yudum alıp yanaklarımı şişirerek rakip takımın kalecisine sinsi golcü bakışları fırlatıyordum. İçimde kopan fırtınalara inat gözlerim ''Ağlatırım oğlum seni, aklını alırım'' deme gayretindeydi.

Maç 15'er dakikalık iki devre üzerinden oynanacaktı ve -sizi daha fazla sıkmayayım- dört golle yıldızlaştığım ve bir ara annemin tribünden attığı bozuk paralar yüzünden duran maçı 11 - 2 kazanacaktık. (Annem holigan değil. Bakkaldan bulgur almam için pencereden atmıştı paraları. Bakkala bulgura giderken öndeki maçtan olmak espri olarak bile iğrençti, gitmemiştim.) Zaferin coşkusu haftalarca sürecekti. Atılan herhangi bir golün slow motion tekrarları top ele elde defalarca canlandırılacak; Emrah Abi'nin çok uzaklardan, yerden köşeyi gördüğü golde topun kaleye giderken yerden yükselttiği tozlar kıvılcıma benzetilecekti. O gün bulgur almayı reddeden ben, birkaç gün içinde pilav yapmayı öğrenip anneme mutfakta yardım etmeye başlayacaktım. (Ne yazık ki yalnızca sonuncusu şaka.)

Evet sevgili okurlar; 6 Ağustos benim -küçük- dünyamda "öylesine güçlü, öylesine güzel, öylesine benim olan" bir gündü ki o günden sonra her 6 Ağustos'ta güzel şeyler olacağına inandım. 6 Ağustos 2001'e kadar.            
                                                                    Devam edecek...

Fotoğraf bir kaç sene öncesinden. Ağustos mu bilmiyorum.